Op zaterdag wordt – nadat we hier en daar nog wat hadden opgeruimd om ruimte te maken – de pomp weer opgezet, en krijgt een deel van de keukenmuur een leemlaag. Maar het spuiten gaat moeizaam… ’t Is toch weer niet waar, zeker? O jawel hoor, weeral een kink in de kabel… enfin een verstopping in de buis. Toon gaat ermee aan de slag, terwijl ik alvast de muur begin glad te strijken. Het spuitpistool wordt gecontroleerd, maar daar blijkt niets mis mee. De dunne slang wordt afgekoppeld en met de tuinslang schoongemaakt, o kijk, een hoopje zand, dat zal de verstopping zijn geweest. Terug aangekoppeld, maar nee hoor, het gaat nog steeds niet beter. Opnieuw afkoppelen dan maar, en nog eens schoonmaken, dit keer met het schuimballetje erdoor. Verdorie, daar komt toch nog een heleboel zand uit. Maar goed, de buis is nu proper. Morgen kunnen we weer verder.
Op zondagochtend gaat de machine weer aan, maar het werkt nog steeds niet. Zou het dan de dikke buis zijn? Afkoppelen dus die handel en schoonspoelen. Maar halverwege krijgen we de tuinslang er niet meer door. Dorie, daar zit dus ook iets dat er niet hoort. We proberen van alles en nog wat, maar het lukt niet. Zelfs door met de auto over de verstopping te rijden komt die niet los. Proberen, en blijven proberen, met de tuinslang, door nancy te vullen met water en dat er proberen door te pompen, door op de buis te springen, slaan, rijden… Ondertussen leem ik het stukje rond de voordeur dan al vlug met de hand, dan is er toch iets afgewerkt. En na honderdduizend keer proberen en de pomp op en af te zetten, horen we iets bewegen in de buis. Met een uiterste krachtinspanning (en heel veel druk op de buis) geraakt de verstopping eindelijk los en spoelt hij naar buiten. En tegen die tijd was het tijd om naar het paasdiner te vertrekken. Een dag van hard zwoegen, en (bijna) geen resultaat. Hoe frustrerend. Maar de machine zou dus morgen wel weer gewoon moeten werken.
Maar op maandag staat de machine stil. Wegens ziekte *zucht*.
